Cunard

Cunard, dzisiaj część Carnival Corporation, jako linia posiada długą i niezwykle bogatą historię. Założona została w roku 1840 przez Samuela Cunarda, biznesmena z Halifaksu, w Nowej Szkocji. Cunard starał się o podpisanie kontraktu z rządem brytyjskim w sprawie przewozu poczty królewskiej z Brytanii do Północnej Ameryki, co mu się udało. Flota parowców miała utrzymywać regularne, cotygodniowe połączenie. Pierwotna trasa prowadziła z Liverpoolu do Bostonu przez Halifax, później zamieniono Boston na Nowy Jork. Przez cały wiek XIX Cunard produkował coraz większe, szybsze i bardziej luksusowe statki. Gdy tylko jakaś nowa technologia sprawdzała się u innych armatorów – Cunard wdrażał ją i na swoich statkach. Linia mogła również poszczycić się tym, że nigdy nie straciła nikogo na morzu, czy to z winy awarii statku, czy błędów nawigacji. Na początku wieku XX, armator wystąpił o subsydia od rządu brytyjskiego (które to otrzymał) na budowę dwóch nowych statków. Miały być one nie tylko największe, ale też najszybsze na świecie. Linia zgodziła się w zamian by jednostki używano w czasie wojny jako uzbrojone statki handlowe. Dwa nowe liniowce - Mauretania oraz Lusitania – były o 1/3 większe niż jakikolwiek z dotąd istniejących statków. Napędzała je najnowsza i unikalna na te czasy technologia – turbina parowa. Dziewiczy rejs Mauretanii odbył się w listopadzie 1907 roku. Tego samego miesiąca pokonała trasę przez Atlantyk ze średnią prędkością 23,69 węzła i zdobyła Błękitną Wstęgę Atlantyku– nagrodę dla statku, który najszybciej pokona dystans między Europą a Ameryką. Jej osiągnięcia nie zdołano pobić przez ponad 20 lat. Losy Lusitanii były niestety mniej szczęśliwe. Została zatopiona u wybrzeży Irlandii przez niemiecką torpedę podczas pierwszej wojny światowej Liniowce Cunarda przewoziły 3 klasy pasażerów: pierwszą (eleganckie kabiny, stylizowane na pokoje hotelowe), drugą (tańsza i równie wygodna), oraz najtańszą mającą kabiny na najniższych pokładach (tzw. steerage). Z tej ostatniej korzystali głównie emigranci. 

We flocie armatora z lat międzywojennych pływały trzy potężne liniowce: wspomniana już Mauretania, Aquitania (jeszcze większa niż poprzedniczka, służyła przez 35 lat) oraz Berengaria, pozyskana od Niemiec w ramach odszkodowań. Oprócz tego mniejsze jednostki. W 1935 do floty dołączyła Queen Mary, 4 lata później Queeen Elizabeth. Wraz z pojawieniem się samolotów odrzutowych spadła opłacalność podróży drogą morską. Statki Cunarda zaczęły przynosić straty i jeden po drugim wycofywano je ze służby. Queen Mary wycofano w roku 1967, sprzedając miastu City of Long Beach w Kalifornii z celem przekształcenia w luksusowy hotel i centrum konferencyjne. W roku 1960, rząd brytyjski zgodził się pożyczyć Cunardowi pieniądze na budowę nowego liniowca. Siedem lat później królowa Elżbieta II została matką chrzestną jednostki Queen Elizabeth 2, znanej jako QE2. Dziewiczy rejs odbył się w maju 1969. W 1998, Cunard został nabyty przez Carnival Cruises, flota zmniejszyła się do 2 statków - QE2 oraz Vistafjord (później Caronia). Rok 2004 to bardzo ważna data w historii linii. W styczniu odbył się chrzest Queen Mary 2 – największego, najdłuższego, najwyższego i najdroższego liniowca transatlantyckiego jaki kiedykolwiek wybudowano. Matką chrzestną była, podobnie jak poprzednio, królowa Elżbieta II. 

W maju , Queen Mary 2 przejęła rolę liniowca pomiędzy Southampton a Nowym Jorkiem, stając się równocześnie jednostką flagową Cunarda. QE2 została przesunięta do obsługi rejsów wycieczkowych z Southampton. W roku 2007 armator poinformował o sprzedaży QE2 – kupiona została przez deweloperów z Dubaju za kwotę 100 milionów USD z celem przekształcenia w hotel. Zasłużony statek (pływał najdłużej w historii linii) odbył swój ostatni rejs w listopadzie 2008. W 2007 roku miał też miejsce debiut mogącej pomieścić ponad 2000 pasażerów Queen Victorii (90,000-ton). Zamówiono również jej siostrzany statek Queen Elizabeth (trzeci w historii noszący tę nazwę). Dziewiczy rejs przewidziano na jesień 2010. Jako część korporacji Carnivala, Cunard posiada znacznie węższy profil niż dotychczas. Linia obsługuje jedynie duże statki, brytyjskie w swej atmosferze oraz wystroju, pływające pod angielską banderą. Zarówno wnętrza Queen Mary 2 jak też Queen Victorii są hołdem dla długiej i bogatej historii armatora.